Z SKRAJNOŚCI W SKRAJNOŚĆ

W dziwnych czasach przyszło nam żyć. Czasach jak dla mnie totalnego chaosu.
Kurcze, jak bardzo pogubiliśmy się w tym pędzie za idealną sylwetką, trendzie EKO, zdrowego odżywiania, diet - coraz to "cudowniejszych", nowszych.

 Z jednej strony w TV "krzyczą" nowymi kulinarnymi programami, za chwilę ktoś wydaje książkę z nowym sposobem odchudzania, zdrowego żywienia, jedni prześcigają następnych, a tak naprawdę wszyscy piszą o tym samym tylko w inny sposób. Raz kasza jest zdrowa to znów kasza jest niezdrowa... Już nawet na nasz cudowny polski, świeży i pachnący chleb ( tak bardzo uwielbiany i doceniany przez obcokrajowców! ) - patrzymy jak na wroga, bo gluten, bo białe pieczywo...

 W tym wirze ludzie stają się coraz bardziej pogubieni. Każdy chce być piękny i młody, bardzo często kosztem zdrowia. Byłam w szoku dowiedziawszy się co kobiety, dziewczyny potrafią połknąć, aby schudnąć - dostępne w internecie tabletki, po których chudnie się, ale które zarazem tak wyniszczają organizm, że w konsekwencji prowadzi to do śmierci... lub też larwy tasiemca  ... (!!!). 
Z drugiej strony świat zalewają fast foody, nowe trendy w jedzeniu, w każdej formie i na każdym rogu. Kuszą zapachem i wyglądem. Poddajemy się temu, bo to moda zza oceanu a my zachwyceni jesteśmy wszystkim co od nich "przypływa. Już nawet polski język umiera, bo zamiast patrzeć na coś z uwagą zwracamy "atencję" (!) . Ok, ale nie o tym miało być. Wybaczcie, ale strasznie mnie to razi. 
Jesteśmy w "szponach" jedzenia. Stało się to wręcz obłędem. 


Sama w tych szponach dawno temu się znalazłam. Popadłam z skrajności w skrajność. Z zaburzeń odżywiania stałam się maniaczką zdrowego odżywiania. Fachowo nazywa się to ORTOREKSJA.

Z racji tego, że mieszkałam w dużym mieście, obsesyjnie kupowałam wszystko co "organiczne" i w miejskim mniemaniu "zdrowe" .  Wtedy dla mnie wszystko było niezdrowe. 
Mój organizm był tak "oszołomiony" tym wszystkim, że zaczął wariować...
Budziłam się w nocy z ogromnym uczuciem ssania w żołądku i ta myśl, że w lodówce jest tyle pyszności... Wszyscy śpią ... to mogę tak po cichu... przed wszystkimi... przed całym światem... 
W końcu śpią, nikt się nie dowie. Zjadłam. Boże, jakie to pyszne! Tak cudnie pachnie. Rano zamiast budzika obudziło mnie poczucie winy wielkości Burdż Chalifa w Dubaju. Popadłam w błędne koło.

 Kolejne miesiące mijały a ja nadal w bardzo piękny i sprytny sposób oszukiwałam nie innych, ale samą siebie, swój organizm, tak mądry i tak piękny. Przez tyle lat tak w bestialski sposób potrafiłam go z czystym sumieniem niszczyć. Ta cudowna świątynia "wołała" o pomoc, prosiła, błagała : 

POKOCHAJ MNIE W KOŃCU ! ZADBAJ O MNIE! ODŻYWIAJ MNIE! 
W KOŃCU JESTEM JEDYNYM MIEJSCEM, W KTÓRYM MUSISZ ŻYĆ...!

Rozpłakałam się któregoś dnia patrząc na swoją twarz w lustrze... Co ja ze sobą zrobiłam?! Co zrobiłam z tą piękną i mądrą osobą... ???

PASJA do zdrowego życia nagle nabrała innego wyrazu. NORMALNEGO I ZDROWEGO. Powoli zmieniało się moje podejście do jedzenia.  Zmieniło się w momencie, w którym przestałam się szufladkować i nazywać.  Przestałam obwiniać siebie za każdy większy kęs, który zjadłam.
Zaczęłam patrzeć na jedzenie jako na "paliwo", które nasz organizm potrzebuje, aby po pierwsze BYĆ ZDROWYM oraz być w pełni harmonijną całością, która składa się nie tylko z fizycznego wyglądu ale również tego co niewidoczne dla oczu. W tym momencie JOGA uratowała mi życie. 
Od kiedy zaczęłam ją praktykować, zrozumiałam w czym tkwił problem. Zrozumiałam siebie, swoje potrzeby, poznałam swoje "demony", swoje nagromadzone od dzieciństwa emocje, które spowodowały to, że jedzenie było KARĄ jak i NAGRODĄ za wszystkie uczynki, popełnione w przyszłości. 
Odnalazłam gdzieś głęboko w sobie tą małą, smutną i zranioną dziewczynkę i przytuliłam się do niej. 
To nie był łatwy proces. Potrzebowałam lat, aby zrozumieć siebie i swój organizm. Posprzątać go i w końcu KARMIĆ tak, jak tego potrzebuje i jak na to zasługuje. 

Często Wam powtarzam, jak ważne jest surowe odżywianie. Nie chodzi mi broń Boże o surowe mięso etc. Ale o warzywa i owoce. Często również "zamęczam" Was ciągłym powtarzaniem o piciu zielonych szejków. Często podpowiadam Wam w swoich skromnych przepisach, sposoby jak zastąpić pieczone czy gotowane przepisy, tymi surowymi. Dlaczego? Bo uważam, że nie ma 'zdrowego gotowania' głównie dań z warzyw . Już samo obróbka cieplna czyli gotowanie i pieczenie pozbawia większości jak nie wszystkich witamin i minerałów. Zwyczajnie je "zabijamy" wysoką temperaturą. Wiem, że teraz znajdzie się całe mnóstwo ludzi, którzy z pogardą zaczną na mnie patrzeć. Nie o to mi chodzi. Chcę Wam tylko uświadomić coś, co może nie każdy z Was wiedział. Uwierz mi, wiem co mówię. Po latach błądzenia" to właśnie ŻYWE JEDZENIE, uratowało i uzdrowiło mój organizm. 
Jest to tylko i wyłącznie moje własne zdanie moje własne doświadczenie, którym chcę się z Wami dzielić.
W przyszłości bardziej rozwinę temat surowego odżywiania. Nie chce już Was dzisiaj zanudzić...;)

Teraz uciekam, bo piękna pogoda, trzeba zaczerpnąć odrobinkę cudownej i słonecznej energii:)

Kiedyś - jak nie zapomnę;) -  napiszę Wam stary indiański sposób jak i kiedy najlepiej czerpać energię ze słońca.

Trzymajcie się ciepło, dbajcie o siebie i dziękujecie, że mnie czasem wysłuchacie...:)

Wasza N.