SPOWIEDŹ EMIGRANTA...

Cudny wschód słońca...
Chill out i kawa z cynamonem...
To jest to co poranku smakuje mi najlepiej.
Bardzo wczesnym.
Jest 6.30.
Drugi raz w czasie całego okresu, w którym mam zaszczyt być mamą, wstałam wcześniej niż moje dziecko.
Ostatnio mam bardzo niepoukładane myśli. Pojawiają się wątpliwości, strachy, niepokoje.
Ale wiem, że tak ma być. To właśnie jest częścią naszego życia.
To jest właśnie ta harmonia, która w życiu jest nam bardzo potrzebna...
Jednego dnia czuje się niesamowicie szczęśliwa, czuje, że wszystko będzie dobrze, dziękuje Bogu za każdy dzień, za cudowną rodzinę, za zdrowie. Z kolei innego dnia czuje, jakby ktoś do tej czystej wody jaką są w danej chwili moje myśli, wlał małą kropelkę atramentu... A ona tak nieokiełznanie zmąca cała tą czystość i niewinność myśli.
Jestem ogromną marzycielką. Często przysłania mi to realia, niestety. Rozpędzę się i fruwam.

Przed Świętami odwiedziłam Polskę.

Sama.

Odwiedziny może nie należały do najprzyjemniejszych... Zmarła mi babcia.
Ale jej już jest lepiej...
Wizyta w Polsce nastroiła mnie niesamowicie pozytywną energią, mimo wszystko...
 Przez kilka dni byłam sama ze sobą. Mogłam uciec na swoją polanę... do swojego strumyka... pooddychać.



Czuję się tam niesamowicie wolna. Każda moja komórka czuje tą wolność.
Tam oddycham całą piersią, tam czuje spokój.
Tam jest ta niczym nie zmącona, piękna i dzika natura.
Tu czuje się jak ptak w złotej klatce.
Jakby mnie ktoś złapał, podciął skrzydła i zamknął na kilka lat. Obiecując tym samym, że nie będę musiała martwić się o pożywienie, bo on będzie mnie karmił i ogrzewał...
Ale czy ja naprawdę tego chce?
Ja chce się o to martwić, ale chce latać, chce czuć wolność. Jest to w końcu jedna z najcenniejszych rzeczy w naszym życiu.
Tam są przyjaciele, tam jest rodzina i są ludzie, którzy Cię wysłuchają, wypiją z Tobą rano kawę, podzielą smutki jak i radości.
Po ponad 10 latach emigracji do różnych krajów, przychodzi taki moment rachunku sumienia.
Zaczyna się rozumieć co jest tak NAPRAWDĘ ważne w życiu.
Ci, co mieli "przyjemność" tułaczki, wiedzą o czym mówię.
Znam kilka osób, które w Polsce są prze szczęśliwe i nawet nie myślą aby wyjazd z Polski do innego kraju był czymś więcej jak wakacjami i odpoczynkiem.
Jednak są i tacy, co pukają się w czoło, gdy wspominam o powrocie. Paradoks tego jest taki, że w większości są to ludzie, którzy nie wyjeżdżali nigdy z kraju, może za wyjątkiem wczasów w Bułgarii:) - taki mały sarkazm, absolutnie nie złośliwy:)
Nie mają pojęcia o uczuciach, tęsknotach, rozdzierającym i pękającym sercu za każdym razem na lotnisku. Chęci ucałowania polskiej ziemi po wieloletniej nieobecności w kraju...
 Przepłakanych nocach, samotnych i jednodniowych Świętach, bo od kiedy pamiętam, zawsze pracowałam. O wzruszeniu, które pojawiało się za każdym razem gdy wąchałam nasz cudowny polski chleb. Docenia się wtedy najmniejszą nawet rzecz związaną z krajem, która wcześniej była tak bardzo obojętna.

Jedno jest pewne - każdy ma inny sposób postrzegania świata, każdy ma inny system wartości.
Jedni największą wartość postrzegają w rzeczach materialnych i gromadzeniu ich przez całe życie, inni gromadzą doświadczenia i piękne chwile...

"...Jest na ziemi jedno moje małe miejsce,
gdzie poza biciem serca nie liczy się nic więcej(...)"

c.d.n.

N.