60...
Dziś są urodziny mojego taty.
Nie byle jakie. 60-te...
Po raz kolejny nie możemy świętować razem.
Po raz kolejny przez telefon.
Wiem, co tam urodziny. Jeden dzień szumu ...
Po raz pierwszy tak bardzo mi smutno. Smutno, że nie mogę tam być.
Bo to 60...
Bo jakaś refleksyjna się zrobiłam.
Bo zwolniłam tempo w życiu...
Dostrzegam to, co przemykało mi kiedyś niezauważalne.
Przepraszam Cie...
Za to, że mam niespokojnego ducha, przez którego ciągle musisz za mną tęsknić.
Za to, że wybrałam "jakąś tam" fotografię, zamiast porządnych studiów, jak chciałeś. Przepraszam, że nie mam z tego pieniędzy...
Przepraszam, że nie jestem do końca taka, jaką byś chciał mnie widzieć.
Dziękuję...
Za wspólne jedzenie ogórków kiszonych z pajdą chleba i kabanosów w nocy.
Za ogrzanie mi stóp, gdy przemoczona i zmarznięta wróciłam z sanek.
Za odremontowanie starych mebli do mojego pokoju... Teraz wiem, ile Cię to kosztowało wysiłku, zwiezienie ich ze strychu babci...
Za cudne biurko ze starej maszyny.
I przestań już mieć te wyrzuty za tego małego i jedynego klapsa, bo podarłam białe rajtuzy od Ciebie, ja NAPRAWDĘ SIĘ NIE GNIEWAM:) Nawet tego nie pamiętam...
Mam nadzieję, że mama Ci to przeczyta...
N.
Nie byle jakie. 60-te...
Po raz kolejny nie możemy świętować razem.
Po raz kolejny przez telefon.
Wiem, co tam urodziny. Jeden dzień szumu ...
Po raz pierwszy tak bardzo mi smutno. Smutno, że nie mogę tam być.
Bo to 60...
Bo jakaś refleksyjna się zrobiłam.
Bo zwolniłam tempo w życiu...
Dostrzegam to, co przemykało mi kiedyś niezauważalne.
Przepraszam Cie...
Za to, że mam niespokojnego ducha, przez którego ciągle musisz za mną tęsknić.
Za to, że wybrałam "jakąś tam" fotografię, zamiast porządnych studiów, jak chciałeś. Przepraszam, że nie mam z tego pieniędzy...
Przepraszam, że nie jestem do końca taka, jaką byś chciał mnie widzieć.
Dziękuję...
Za wspólne jedzenie ogórków kiszonych z pajdą chleba i kabanosów w nocy.
Za ogrzanie mi stóp, gdy przemoczona i zmarznięta wróciłam z sanek.
Za odremontowanie starych mebli do mojego pokoju... Teraz wiem, ile Cię to kosztowało wysiłku, zwiezienie ich ze strychu babci...
Za cudne biurko ze starej maszyny.
I przestań już mieć te wyrzuty za tego małego i jedynego klapsa, bo podarłam białe rajtuzy od Ciebie, ja NAPRAWDĘ SIĘ NIE GNIEWAM:) Nawet tego nie pamiętam...
Mam nadzieję, że mama Ci to przeczyta...
N.
Nino, jestem pewna, ze Twoj Tata jest z Ciebie dumny, z tego kim sie stalas i na prwno nie ma Ci za zle, ze musi tesknic! Pozdrawiam serdecznie i przylaczam sie do zyczen! :)
OdpowiedzUsuńMonia
Ninko, jakie to szczere i piękne...
OdpowiedzUsuńjak tylko odwiedzisz Polskę, to wszystko nadrobisz! :)
Trzymaj się. :*
Ilonko, jakby tata byl w Polsce to na pewno bym juz tam byla... Mieszka w Stanach...
UsuńOjej, to zmienia postać rzeczy...
UsuńNo,ale na pewno się spotkacie i wszystkie zaległości nadrobicie! :) Trzymam kciuki za Wasze spotkanie Kochana :))
P.S.A ja byłam pewna, że Rodzice mieszkają w Polsce...
Niestety mam ten sam problem. Rodzina rozjechała sie po świecie i widuje ich raz na kilka lat.
OdpowiedzUsuńFajny tekst, jeszcze wrócę na ten blog.
OdpowiedzUsuńjak tak dobrze prowadzić blog zawsze mnie zastanawiało ile na to trzeba poświęcić czasu
OdpowiedzUsuń