TAK NIEWIELE MI POTRZEBA...

Kiedyś pisałam jak ja niewiele do szczęścia potrzebuje i jak niedużo od życia wymagam. Dlatego tak wiele radości sprawiają mi malutkie rzeczy: kwiatuszki, ptaszki, upieczone ciasto dla męża...
Tu gdzie mieszkam mamy duży ogród, oczywiście jest on "wspólnotą blokową" jak ja to mówię, jest tam altanka, ławeczki, drzewka, krzaczki, kwiatki etc., takie miejsce, gdzie mieszkańcy mogą pogrilować, odpocząć, poopalać się, jeśli tylko angielska pogoda na to pozwoli:)
Kilka tygodni temu "odkryłam" tam krzaki malin z cudownymi, słodziutkimi owocami! Zaraz obok krzaki jeżyn również z całym mnóstwem owoców. No i mała jabłonka, chyba z piętnastoma jabłkami, gdzie połowy już nie ma, bo zjadłam:) Malin było tyle, że nie nadążaliśmy ich jeść.

Nawet sobie nie wyobrażacie jaka ja byłam szczęśliwa!

Jakie to szczęście mnie spotkało, że mogę w centrum miasta jeść owoce prosto z krzaka a nie z półki sklepowej. Owoce, na które świeciło słonko, padał na nie deszcz, czerpały cudowną energię z ziemi. Ale niestety, chyba tylko ja to widziałam... Ludzie kompletnie nie zwracali na nie uwagi. Są bo są. Lepiej kupić w sklepie. Pamiętam kiedyś rozmowę ( mieszkając jeszcze za oceanem) z pewną Panią Polką, matką dwójki dzieci, które już niestety przesiąknięte do szpiku  amerykańskim myśleniem. Opowiadała jaką piękną to gruszę mają za domem ( mieszkają za miastem), jakie to piękne owoce obrodziła w tym roku, że porobi słoiczki, dżemy, taka szczęśliwa... Ale niestety za dużo ich nie narobi, bo dzieci nie ruszą. Nie tkną owoców z drzewa, ani krzaków. Pójdą do sklepu kupić te "ładne", lśniące, równiutkie... Bo w szkole ich uczyli (!!!), że owoce z drzewa mają mnóstwo bakterii i zarazków, po nich chodzą robaki i roznoszą choroby... Nie wierzyłam w to co słyszę... Stałam i patrzyłam na nią i serce mi krwawiło.
Tak jak krwawi teraz, gdy szczęśliwa leciałam znowu do naszego "osiedlowego" ogródka pozbierać drugi rzut jeżyn, pierwszy już jest w słoiczkach, a tu....

Czary mary... Bardzo komuś przeszkadzały... Tak bardzo "psuły" jakże "urokliwy" ogród swoim widokiem... Ehhh... Myślałam, że zrobię  jeszcze troszkę słoiczków, będzie dla tuptusia za kilka miesięcy... Ale cóż.
Dlatego uciekłam stamtąd i ucieknę stąd. Nie rozumiem pewnych rzeczy. Może jestem za głupia a może zwyczajnie nie pasuje do cywilizacji. Ale wierzę, iż nic nie dzieje się bez przyczyny. Wszystko dzieje się po coś. Jeszcze bardziej ( o ile można bardziej) doceniam dary natury i jej piękno.
 W końcu zrozumiałam gdzie jest moje miejsce na ziemi ...

Moja magiczna Kotlina Kłodzka

Ale póki co jest kolejny piękny dzień, jestem zdrowa, mam cudownego męża, wspaniałą rodzinę, maleństwo rośnie zdrowe, choć trzeba niedługo kupić nowe spodnie...:)
Czego więcej chcieć...
:)

N.